De tralie die de opgespannen werkelijkheid voorstelt kan uitgebreid en ingekrompen worden door de laatst toegevoegde onderscheiding in te bouwen of af te scheiden. Dat is het inzicht dat stilaan uit de kwantum mechanica gegroeid is en het is die bruikbaarheid die als verwachting gesteld wordt bij het ontwikkelen van hardware en software voor kwantum computers, die daardoor kwantum informatie zouden manipuleren, kwantum informatie die gebruik kan maken van de klassieke hypothese (de klassieke hypothese gaat uit van de symmetrieën die het mogelijk maken entiteiten te tellen, want de laatst toegevoegde onderscheiding ℵ heeft dezelfde ervaringswaarde als de andere onderscheidingen).

We zullen onderzoeken wat de voorwaarden zijn die aan die constructie opgelegd worden om het kwantum formalisme (qubits en quantum gates) in zijn toepassing in kwantum computers als een model van het haakformalisme te construeren. We kunnen immers een potentiële werkelijkheid construeren op een gelijkaardige manier als de manier waarop het in haakformalisme kon geconstrueerd worden met behulp van het creatief product vanuit het poneren van een eerste onderscheiding en het daaropvolgend poneren van telkens nieuwe onderscheidingen.

Het inzicht dat bij de ontwikkeling van software voor de kwantumcomputer cruciaal was, was dat berekeningen reversibel moeten zijn eens willekeurige invloeden niet meer meespelen. Dit ook kunnen we in het haakformalisme perfect modelleren door te eisen dat het relevante onderscheidingen universum monotoon moet opgespannen worden. Dit betekent dat er enkel onderscheidingen mogen bijgevoegd worden, geen onderscheidingen gaan verloren.

Maar dat betekent dat de fysische realisatie van het kwantum formalisme waarop men zich nu focust niet relevant is. De fysische realisatie moet zich niet op microschaal afspelen zoals door de klassieke fysici gedaan wordt. In het kort komt de micro fysische verwachting hierop neer: men wil “willekeurige fluctuaties van het vacuüm” gebruiken als <<>> en men hoopt dat dit mogelijk is door er zo dicht mogelijk bij te komen, wat betekent dat alle externe invloeden moeten afgeschermd worden die die willekeur in een bepaalde richting zouden sturen. Een eerste ingenieursbenadering zou kunnen zijn door de willekeurige thermische beweging van molecules (brownse beweging) te gebruiken als <<>>, in elk geval gebeurt de beweging hoe dan ook en is het gewoonlijk iets anders dan datgene dat gewild wordt. Maar fysische afscherming lijkt een heel moeilijk te realiseren doel te zijn: de omgeving blijkt heel snel heel relevant te worden.

Dank zij het blootleggen van de structuur van de werkelijkheid in het haakformalisme moet het dus mogelijk zijn om te onderzoeken onder welke voorwaarden elke context als kwantum computer kan gebruikt worden (want er gebeurt ook altijd iets anders dan datgene dat men zou laten gebeuren). Er zou dan altijd gelijk welke haakuitdrukking (potentieel dus) kunnen voorbereid worden (bijvoorbeeld door een prototype te maken) die in de gewenste configuratie kan collapsen in zijn interactie met de context zodanig dat iets bereikt wordt met de gewenste waarschijnlijkheid. Dit maakt meteen de relevantie duidelijk van het haakformalisme voor de realisatie van kwantumcomputers.