Het haakformalisme is zowel analoog als binair ontwikkeld. Beide zijn getrouwe representaties die in elkaar vertaalbaar zijn en juist de vertaling toont waarin ze fundamenteel verschillen: in de analoge representatie is men beperkt in het aantal onderscheiden symbolen dat men gebruikt, voor de binaire representatie heeft men maar twee symbolen nodig maar is men gedwongen om voor een vooraf bepaald aantal posities te kiezen waar die symbolen zullen gebruikt worden. Inderdaad, terwijl de analoge representatie alles als mogelijke symbolen kan inzetten, worden in de binaire representatie van het haakformalisme alle symbolen door combinaties van de twee gereserveerde symbolen 1 en 0 gerepresenteerd. Elke bitpositie geeft dan een relatief verschil aan.

Dit komt overeen met het originele inzicht van Claude Shannon en de informatietheorie. De binaire ontwikkeling maakt het mogelijk het haakformalisme te implementeren in een digitale omgeving, op dezelfde manier als continue processen op de computer kunnen gesimuleerd worden.

Dit kunnen we nu begrijpen als een gevolg is van het enige axioma dat de fundamentele tweeledigheid van de werkelijkheid uitdrukt: wat je ook doet, er gebeurt ook altijd iets anders. Ondanks het feit dat analoge symbolen in gelijk welk onderscheidingen universum zullen functioneren, toch moet hiervoor een duidelijke binaire splitsing gehanteerd worden: de inbedding van het symbool. Die splitsing kan dan op zijn beurt gebruikt worden als constructie element.